εικογράφηση Ελευθερία Σταμάτη

Πλήκτρα στο ποτάμι

Κάποτε ήταν ένα πιάνο χωρίς πλήκτρα.

Γιατί προσπαθούσε να ακούσει.

Τώρα πια ακούγεται.

Έτσι, μου είπε ότι ο πιο αρχαίος ήχος,

ήταν το φύσημα της ψυχής.

Μέσα απ’ την κόρη του ματιού.

Έχω χρόνο.

Δεν θα τον σπαταλήσω μαθαίνοντας.

Φοβάμαι πως θα χαθεί στην κραυγή του μυρμηγκιού

ή το δάκρυ του βατράχου.

Αλλά ξέρω πως η σύντηξη είναι το μέλλον της διάσπασης

Του κάθε ατόμου.

Μάλλον και τα quarks έχουν δομή.

Όμορφη , παράξενη.

Το φύλλο έπεσε κι έκοψε το κεφάλι ενός γυρίνου.

Η πεταλούδα έγινε υγρή,

και οι σταγόνες της πέταξαν ψηλά,

μέσα στην δέσμη μιας φωτεινής ακτίνας.

Η μυρωδιά των σάπιων φύλλων στην άκρη του βράχου,

έγινε ήχος

Η γλώσσα απέκτησε σώμα.

Με το κεφάλι του γυρίνου.

Υγρό κορμό

τα φτερά της πεταλούδας.

Άκρα      

τον ήχο των σάπιων φύλλων.

Μόνο ένα σκαθάρι μπορούσε να σηκώσει τέτοιο βάρος.

Είχε δαγκάνες σαν του αστακού

Αυτοδιαλύθηκε

Και γύρισε πίσω.

Δακρύζοντας τους ήχους

Πλάθοντας μουσική χωρίς να έχει πλήκτρα.

Όμορφο σαν βάτραχος.

Με μάτια ανοιχτά για να ακούγεται,

σε μια ατέρμονη επανάληψη διάσπασης-σύντηξης.

Τότε ήταν που θυμήθηκα ότι στο παλάτι του ποταμού,

ζούσαν κάτι περίεργα ζώα.

Φτιαγμένα από ροή και δυνατότητα.

Δεν υπήρχαν μέσα σε καμία διάρκεια.

Εν δυνάμει λογάριαζαν την ύπαρξή τους

μόνο σε διακριτές στιγμές

Μορφή δεν είχαν,

αλλά ήταν οι φορείς της παραμόρφωσης

Η συνείδηση τους έλειπε,

αλλά επικοινωνούσαν.

Περπατούσαν μέσα στον δροσερό βράχο.

Πάνω στον ελαφρύ αέρα.

Στα φαγωμένα φύλλα της βελανιδιάς.

Στων κοτσυφιών τις αντεγκλήσεις.

Στα σύννεφα κάτω απ’ τα πόδια μας.

Τόλμησα και τα ρώτησα.

Μου έδωσαν μια διεύθυνση.

Φορείς των βιωμάτων, τους άρεσε να τα αποκαλούν.

Εύκολα μου είπαν θα μας βρείτε.

Και μετά?

Όταν με ρωτούν, δουλειά μου είναι ν’ απαντώ.

Το φως μας κάνει φίλους ή εχθρούς.

Με το ίδιο περιβάλλον.

Σκέφτηκα πως πρώτα πρέπει να διασπαστώ,

από την αγωνία του παρόντος,

σαν πέρασμα από το πριν στο ύστερα,

ώστε να συντηχθώ με την ερωτική του διάρκεια.

Γι’ αυτό μίλησα σε κείνα εκεί τα ζώα.

Είμαι σίγουρος ότι θα με βοηθήσουν,

να βρω ακτίνες φωτεινές, στην κόρη του ματιού μου.

Όχι για να ξέρω.

Αλλά να δω εκείνο το σκαθάρι.

Χωρίς να φοβηθώ την διάλυσή του.

Φιλικό φως ως την επόμενή μου σύντηξη.

Αν το ποτάμι μου δώσει ξανά την ευκαιρία.

Διατηρώντας τον βράχο δροσερό,

απέναντι στον πύρινο ήλιο

Που δημιουργεί η μουσική από ένα πιάνο χωρίς πλήκτρα.