τ' αδέρφια και η μάγισσα

(μαθηματικό παραμύθι 2)

          Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε δυo αγαπημένα αδέρφια. Ένα λυγερόκορμο παλικάρι κι ένα μικροκαμωμένο αλλά πανέμορφο κορίτσι. Η φιλομάθειά τους ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας και έφτασε στ’ αυτιά μιας κακιάς μάγισσας. Η μάγισσα αυτή νόμιζε πως τα ήξερε όλα και τίποτα δεν είχε όμορφο να μάθει. Ζήλεψε λοιπόν τα δυο αδέρφια που μάθαιναν νέα πράγματα. Προσπάθησε να ξεγελάσει το παλικάρι φέρνοντάς του ένα βιβλίο με ψεύτικες γνώσεις. Το παλικάρι όμως το κατάλαβε και αρνήθηκε. Τότε η μάγισσα όλο θυμό τον καταράστηκε λέγοντας του:

Κάθε δάκρυ σου καθρέφτης θα γίνεται.

Όταν τον εαυτό σου βλέπεις εκεί μέσα,

Πρώτα τους δρόμους λησμονιάς

Κι ύστερα της αδιαφορίας θα διαβείς.

Της λησμονιάς τον κάθε δρόμο σαν διαβείς,

μια συμφορά θα πάθεις.

Στον δρόμο της κάθε νέας λησμονιάς,

Η κάθε μια σου συμφορά,τρεις δρόμους λησμονιάς γεννάει,

και σβήνει όλες τις παλιές σου συμφορές.

Στους δρόμους της αδιαφορίας

η κάθε μια σου συμφορά, δυο δρόμους θα γεννάει,

και σβήνει όλες τις παλιές σου συμφορές.

Μάθε ότι τους πιο λίγους δρόμους λησμονιάς

Θα ’χεις διαβεί σαν τερματίσει το κακό.

Τότε το παλικάρι έκλαψε κι είδε τον εαυτό του στο στραφτάλισμα της πρώτης του σταγόνας. Και χάθηκε!

Η μικροκαμωμένη αδερφή του τρόμαξε πολύ. Δεν ήξερε τι να κάνει. Πήγε λοιπόν σ’ έναν σοφό γέρο που λέγανε ότι ήταν φύλακας. Έκρυβε λέει τις αγάπες όλων των παιδιών απ’ το κακό. Απελπισμένη ρώτησε τον φύλακα τι να κάνει για να λύσει τα μάγια. Τότε αυτός έσκυψε πάνω απ το

βιβλίο της αγάπης, βρήκε την θέση της μικρής μες  στο βιβλίο  και της έδωσε την παρακάτω συμβουλή:

Βρες δεκαεφτά καλά να κάνεις.

Κάθε φορά που προσπαθείς

το κάθε καλό δεκαεφτά καλά θα γίνεται

και σβήνει όλα τα παλιά.

Ψάξε όλους τους δρόμους της λησμονιάς και της αδιαφορίας

που θα μπορούσε να διαβεί ο αδερφός σου,

Μέτρα όλες τις συμφορές που κρύβονται εκεί,

και βάλε κι άλλη μία.

Όταν όλα τα καλά γίνουν όσες οι συμφορές,

που πριν είχες μετρήσει,

τα μάγια θα λυθούν και τότε τον αδερφό σου θα’ βρεις.

Έτσι κι έγινε και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα.

Τώρα εσείς, αν δεν έχετε χαθεί στους δρόμους της λησμονιάς και της αδιαφορίας, μήπως μπορείτε να βρείτε: πόσους δρόμους αδιαφορίας, πόσους δρόμους λησμονιάς είχε διαβεί το παλικάρι και πόσες φορές προσπάθησε να κάνει το καλό η αδερφή του?

εικογράφηση Ελευθερία Σταμάτη

Πλήκτρα στο ποτάμι

Κάποτε ήταν ένα πιάνο χωρίς πλήκτρα.

Γιατί προσπαθούσε να ακούσει.

Τώρα πια ακούγεται.

Έτσι, μου είπε ότι ο πιο αρχαίος ήχος,

ήταν το φύσημα της ψυχής.

Μέσα απ’ την κόρη του ματιού.

Έχω χρόνο.

Δεν θα τον σπαταλήσω μαθαίνοντας.

Φοβάμαι πως θα χαθεί στην κραυγή του μυρμηγκιού

ή το δάκρυ του βατράχου.

Αλλά ξέρω πως η σύντηξη είναι το μέλλον της διάσπασης

Του κάθε ατόμου.

Μάλλον και τα quarks έχουν δομή.

Όμορφη , παράξενη.

Το φύλλο έπεσε κι έκοψε το κεφάλι ενός γυρίνου.

Η πεταλούδα έγινε υγρή,

και οι σταγόνες της πέταξαν ψηλά,

μέσα στην δέσμη μιας φωτεινής ακτίνας.

Η μυρωδιά των σάπιων φύλλων στην άκρη του βράχου,

έγινε ήχος

Η γλώσσα απέκτησε σώμα.

Με το κεφάλι του γυρίνου.

Υγρό κορμό

τα φτερά της πεταλούδας.

Άκρα      

τον ήχο των σάπιων φύλλων.

Μόνο ένα σκαθάρι μπορούσε να σηκώσει τέτοιο βάρος.

Είχε δαγκάνες σαν του αστακού

Αυτοδιαλύθηκε

Και γύρισε πίσω.

Δακρύζοντας τους ήχους

Πλάθοντας μουσική χωρίς να έχει πλήκτρα.

Όμορφο σαν βάτραχος.

Με μάτια ανοιχτά για να ακούγεται,

σε μια ατέρμονη επανάληψη διάσπασης-σύντηξης.

Τότε ήταν που θυμήθηκα ότι στο παλάτι του ποταμού,

ζούσαν κάτι περίεργα ζώα.

Φτιαγμένα από ροή και δυνατότητα.

Δεν υπήρχαν μέσα σε καμία διάρκεια.

Εν δυνάμει λογάριαζαν την ύπαρξή τους

μόνο σε διακριτές στιγμές

Μορφή δεν είχαν,

αλλά ήταν οι φορείς της παραμόρφωσης

Η συνείδηση τους έλειπε,

αλλά επικοινωνούσαν.

Περπατούσαν μέσα στον δροσερό βράχο.

Πάνω στον ελαφρύ αέρα.

Στα φαγωμένα φύλλα της βελανιδιάς.

Στων κοτσυφιών τις αντεγκλήσεις.

Στα σύννεφα κάτω απ’ τα πόδια μας.

Τόλμησα και τα ρώτησα.

Μου έδωσαν μια διεύθυνση.

Φορείς των βιωμάτων, τους άρεσε να τα αποκαλούν.

Εύκολα μου είπαν θα μας βρείτε.

Και μετά?

Όταν με ρωτούν, δουλειά μου είναι ν’ απαντώ.

Το φως μας κάνει φίλους ή εχθρούς.

Με το ίδιο περιβάλλον.

Σκέφτηκα πως πρώτα πρέπει να διασπαστώ,

από την αγωνία του παρόντος,

σαν πέρασμα από το πριν στο ύστερα,

ώστε να συντηχθώ με την ερωτική του διάρκεια.

Γι’ αυτό μίλησα σε κείνα εκεί τα ζώα.

Είμαι σίγουρος ότι θα με βοηθήσουν,

να βρω ακτίνες φωτεινές, στην κόρη του ματιού μου.

Όχι για να ξέρω.

Αλλά να δω εκείνο το σκαθάρι.

Χωρίς να φοβηθώ την διάλυσή του.

Φιλικό φως ως την επόμενή μου σύντηξη.

Αν το ποτάμι μου δώσει ξανά την ευκαιρία.

Διατηρώντας τον βράχο δροσερό,

απέναντι στον πύρινο ήλιο

Που δημιουργεί η μουσική από ένα πιάνο χωρίς πλήκτρα.

mission piano

Εικονογράφηση Ελευθερία Σταμάτη

Είναι μια μεγάλη γραμμή από ανθρώπους δίχως μάτια

και περπατά ο ένας πίσω από τον άλλο.

Προορισμός μέσα στις άδειες κόγχες τους γεμάτος απ` το τίποτα.

Η ανυπαρξία του διαφορετικού είναι η κατεύθυνσή τους.

Όλος τους ο κόσμος, ο ώμος του μπροστινού.

Η αφή είναι ότι απέμεινε κάτω από την κουκούλα, που σκεπάζει αυτό , που άλλοτε ήσαν αυτοί.

Επανάληψη, συνέχεια χωρίς νόημα, είναι ότι εμείς μπορούμε να δούμε.

Κι όταν κάποιος διστάσει μια στιγμή, ή χάσει την γραμμή,

είναι τότε, που αυτός που στέκεται μπροστά του, και δεν παραπατά,

θα σπάσει τρία κόκαλά του,

και θα φτιάξει ένα μπαστούνι,

για να το δώσει, κοιτάζοντας μέσα από κει που κάποτε φώλιαζαν τα μάτια του,

την πίσω του κουκούλα.

Σε ένα κύκλο χωρίς κέντρο.

Όλα τα χρώματα είναι το γκρι.