Πόνος
Λένε πως
το μόνο πραγματικό
συναίσθημα
είναι ο πόνος
Είναι
ψεύτες,ανίδεοι, κακόβουλοι
όσοι αυτό
πρεσβεύουν
Αλλά κυρίως είναι
αυτοί που δεν πονούν
Όταν πραγματικά
πονάς
Τίποτε δεν παρεισφρέει
Καταραμένοι να
‘ναι όλοι αυτοί
που δεν θα
σεβαστούν
Όταν τον πόνο σου
αντέχεις
βορά τον κάνουν τα
σκυλιά
Που θέλουν να
χορτάσουν
Την δύναμη τους
φτύνοντας
Απέναντι στην
απελπισία
Γι’ αυτό μάθε
να μην αντέχεις
Στάσου ακίνητος
Ο πόνος σου σε
κάνει άτρωτο
σ’ αυτούς που δεν
πονούν
Μπορεί ν’ ακούσεις τότε
το θόρυβο από τις
αλυσίδες τους
στην κόλαση
που διάλεξαν να
ζήσουν
Άχρωμοι, επίπεδοι
σέρνονται εκεί
κάτω
χωρίς ελπίδα
λύτρωσης
Γιατί φοβήθηκαν έστω για λίγο να
πονέσουν
Με ποιο δικαίωμα τα γράφω όλα αυτά?
Τον πόνο πάντως
δεν υμνώ
Εχθρός μου πάντα
ήτανε
κι εχθρός μου
πάντα θα ‘ναι
Σαν άλλο δέρμα
κόλλησε
Έστω κι αν με
πονάει πολύτιμος γιατί
μου δίνει όπλα
Για να τον
εξοντώσω ή να συμφιλιωθώ
στον πόλεμο που
ανοίξαμε οι δυο μας
Τι προσδοκούν οι
φίλοι μου
τώρα που φτάνω στα
εξήντα;
Να μάχομαι θα
απαιτούν
χωρίς να στιγμή να
κουραστώ
Η μάχη είναι
αμφίρροπη
κι ο νικητής
είναι ηττημένος
τον εαυτό του
σαν θα δει
και σπάσει τον
καθρέφτη
Σίγουρα θα κοπείς
κι αυτό θα σε
πονάει
αφού απ την
ψυχή σου
έρχεται αυτό
που αποφάσισες να μοιραστείς
μαζί μου
(Αθήνα
Μάρτης 2014)
