Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Λέξεις και ιδέες



Μαθηματικό Παραμύθι 1

Όταν οι λέξεις επαναστάτησαν απέναντι στα γράμματα ,γεννήθηκαν όντα φτερωτά που τα είπανε ιδέες .Άλλοτε ήταν τρομαχτικά και κάρφωναν τα νύχια τους στο μυαλό αυτουνού που τις σκεφτόταν.
Άλλοτε πάλι ήταν λυτρωτικά ανοίγοντας δρόμους φανερούς ως το ποτάμι, που το νερό του το λέγανε σκοπό.
Προσπάθησα να συναρμολογηθώ μετά από πενήντα χρόνια, ράβοντας με γυάλινες κλωστές πάνω σ’ ένα τσουβάλι όλες μου τις ιδέες. Η πρώτη σκέψη που έκανα μου ’δωσε μια ιδέα. Δυστυχώς όμως ξεχνούσα.
Για καλή μου τύχη ανακάλυψα το παρακάτω σχήμα της ραφής. Οι ιδέες που ξεχνούσα κάθε φορά που έκανα μια σκέψη, μαζί μ’ αυτές που ξέχασα πως είχα ξεχάσει την προηγούμενη φορά, βγαίνανε πάντα ίδιες με τις σκέψεις που ήδη έχω κάνει. Φανταστείτε ότι εκατό εκατομμύρια σκέψεις έχω κάνει προσπαθώντας να φτιάξω το γαζί. Δεν ξέρω όμως πόσες ιδέες ξέχασα.
Μήπως μπορείτε να το βρείτε εσείς για εμένα? γιατί φοβάμαι μην ξεμείνω από ύφασμα , πριν προλάβω να ντυθώ...




Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Δεν Πιστεύω




Επέμεινε να μην πιστεύει.
Πού να πιαστεί δεν είχε,
σ’ ενός ανύπαρκτου θεάτρου την σκηνή.
Ήταν ο πρωταγωνιστής.

Το πέταγμά του έσβησε την λάμψη,
που ως ερμηνευτής κατείχε.
Κάνοντας μια βαθειά υπόκλιση,
σ’ένα κοινό που ‘χε προσπεράσει,
μαχαίρωσε τον καθρέφτη.

Αιμα δεν τον πιτσίλησε.
Μόνο θρυμματισμένα λόγια,
Τον τύλιξαν,τον έπνιγαν,του έσκισαν τα φτερά.

Επεσε κάτω στην σκηνή,
κι’ ούτε  φωνή δεν έβγαλε.
Εμμένοντας να μην πιστεύει,
τους όπλισε με μαχαίρι.

(Αθήνα Νοέμβρης 2012)